Podczas wędrówek szlakami na terenie Geoparku znaleźć można ciekawe minerały, kamienie szlachetne oraz interesujące okazy skał. Obecnie najbardziej znanym miejscem występowania minerałów jest kopalnia w Piławie Górnej. Jest to  obiekt o unikalnym w skali kraju znaczeniu naukowym i muzealnym. Nigdy wcześniej ani na terenie bloku sowiogórskiego, ani w masywach granitowych Dolnego Śląska nie napotkano pegmatytów o tak dużych rozmiarach. W przypadku Piławy Górnej długość żył osiąga do 100 m a miąższość do 6 m. Innym znanym miejscem jest masyw Szklar na obszarze którego stwierdzono występowanie prawie 100 różnych minerałów. Masyw Szklar i masyw Braszowici słyną z chryzoprazu zwanego śląskim zielonym złotem. Z kolei Wzgórza Strzelińskie znane są z występowania pięknie wykształconych kryształów górskich i granatów, a Masyw Gogołów-Jordanów z nefrytu.

Kryształ górski
Kryształ górski jest chyba najbardziej znanym minerałem Wzgórz Strzelińskich. Istnieją przesłanki pozwalające twierdzić, że kryształy górskie z Jegłowej używane były do wyrobu ozdób już w czasach prehistorycznych. Jego intensywną eksploatację jako surowa do wyrobów artystycznych prowadzono od połowy XVII w. do roku 1794 w okolicach Krzywiny, Strużyny i Jegłowej. Kryształy tego minerału można tu znaleźć w białej, luźnej pokrywie zwietrzelinowej łupków kwarcowo-serycytowych. Zwykle doskonale przezroczyste słupki kryształu górskiego tkwią w masie kaolinowej bądź też narastają na fragmentach łupków. Na ogół mają one średnicę do 2 cm i długość do kilku centymetrów, chodź znajdowano okazy o długości do 20 cm i średnicy do 5 cm.. Krzyształy górskie można znaleźć między innymi na geostanowiskach 3, 4 i 6.

Granaty
Na geostanowisku nr 13 w obrębie słabo spoistych skał węglanowych występuje tzw. skała granatowa (diopsydowo-granatowa), oznaczająca się wyjątkową twardością. Jej wystąpienia mają postać gniazd i nieregularnych soczewek. Skała ta jest agregatem automorficznych ziaren diopsydu i granatu oraz występujących w podrzędnych ilościach ziaren plagioklazu, kwarcu, epidotu i tytanitu. Duże granaty, będące obiektem poszukiwań zbieraczy, których krawędź może osiągać 1,5 cm, wykrystalizowały na granicy skały diopsydowo-granatowej i skał węglanowych. Występujące tu granaty to hessonity (rzadka odmiana grossularu) - zwane również kamieniem cynamonowym ze względu na swoje pomarańczowoczerwone zabarwienie.
Granaty występują również w pegmatytach w Piławie Górnej, a także jako ziarna skalne w łupkach łyszczykowych pasma kamienieckiego.

Wezuwian
Niewielki łomik na wzgórzu Rokitki (geostanowisko 21) jest miejscem występowania rzadko spotykanych w pełni wykształconych osiągających nawet 3 cm i więcej kryształów wezuwianu. Minerał ten powstaje, gdy skała zawierająca krzemionkę (np. piasek kwarcowy) oraz węglan wapnia (np. skorupki różnych organizmów) zostanie podgrzana do kilkuset stopni, a jednocześnie nie jest poddana zbyt wysokim ciśnieniom. W wielu masywach tzw. waryscyjskiej Europy, tzn. obszaru od południowej Anglii, Masywu Centralnego aż po Hruby Jesenik w Czechach, takie warunki panowały na przełomie dolnego i górnego karbonu, jakieś 320-330 Ma temu, gdy duże partie skorupy ziemskiej wciśnięte wcześniej na duże głębokości wynurzały się z powrotem szybciej niż były w stanie ostygnąć. W efekcie tego, cały czas gorące dostawały się w strefy płytkie, gdzie panujące niskie ciśnienia pozwalały na krystalizację wezuwianów. 

Chryzopraz
Chryzopraz jest odmianą chalcedonu o pięknej zielonej barwie. Był to ulubiony kamień ozdobny Egipcjan, Greków i Rzymian, często noszony razem z niebieskim lapis-lazuli. Bardzo popularny w IV w., kiedy to cesarz rzymski Karol IV udekorował nim szereg kaplic, w tym kaplicę św. Wacława w Pradze. Chryzopraz należał też do ulubionych kamieni cesarza Prus Fryderyka Wielkiego, stąd otrzymał nazwę "śląskiego księcia". Na świecie znanych jest jedynie kilka wystąpień chryzoprazu o znaczeniu gospodarczym. Są to głównie: Australia (Queensland - Marlborough Creek), Rosja (Swierdłowsk na Uralu), Kazachstan (Sarakul Baldy), Stany Zjednoczone (Kalifornia - Tulare, Oregon - Góry Niklowe, Arizona - Gila), Niemcy (Saksonia) oraz Brazylia. Najbardziej znanym i w zasadzie jedynymi miejscami występowania chryzoprazów w Polsce jest dawna odkrywkowa kopalnia rudy niklu w Szklarach niedaleko Ząbkowic Śląskich oraz okolice wsi Grochowa na południe od Ząbkowic.

Kwarcyt daktylowy
Kwarcyt daktylowy jest dużą osobliwością skalną Geoparku (geostanowisko 4). Charakterystyczną jego cechą jest obecność wydłużonych składników skały osiągających długość dochodzącą do 10 cm., których wygląd kojarzy się z daktylami lub migdałami. Skały te zostały po raz pierwszy opisane przez sławnego niemieckiego poetę J.W. Goethego, który odwiedził okolice Krzywiny podczas swojej podróży po Śląsku w roku 1791.
Geneza kwarcytów daktylowych budzi do dzisiaj wątpliwości. Spór naukowy dotyczący sposobu ich powstania rozpoczął się już w dwudziestoleciu międzywojennym. Z jednej strony twierdzono, że skały te są produktem deformacji i metamorfizmu zlepieńców kwarcowych. A zatem skał, które pierwotnie zbudowane były z kwarcowych otoczaków rozproszonych w kwarcowym tle skalnym. Z drugiej strony natomiast uważano, że kwarcyty daktylowe to wyłącznie efekt deformacji towarzyszącej metamorfizmowi piaskowców kwarcowych.

Ilmenito-hematyt
Największą atrakcją dla kolekcjonerów Skałek pod Borową (geostanowisko 10) jest występowanie minerałów rudnych - tlenków Fe i Ti, opisanych jako tytanomagnetyt, ilmenito-hematyt i magnetyt. W luźnych bloczkach można napotkać ładnie wykształcone kryształy ilmenito-hematytu o wielkości do 7 mm. Najczęściej posiadają barwę czarną lub ołowianoszarą i metaliczny połysk na świeżych powierzchniach.
Niektórzy wiążą właśnie większą liczbę wyładowań atmosferycznych w pobliżu Gromnika niż w innych miejscach Wzgórz Strzelińskich z nagromadzeniem tu minerałów bogatych w żelazo. [Więcej]

Rodingit
Rodingit to skała metamorficzna, zbudowana zazwyczaj z granatów (grossularu, rzadziej andradytu), piroksenu (diopsydu), wezuwianu, wollastonitu i chlorytu. Zabarwienia go może być bardzo różne, zwykle jest jednak jasne. Po raz pierwszy nazwa "rodingit" została użyta dla nazwania skały znalezionej nad rzeką Roding w Nowej Zelandii. Choć skały te w dalszym ciągu zaliczane są do rzadkich, zostały opisane rodingity pochodzące z wielu miejsc na świecie, m.in. z Kalifornii, Kanady, Pakistanu, Kazachstanu, Włoch czy Szkocji. Towarzyszą one zwykle serpentynitom, tworząc w ich obrębie żyły i soczewy. Rodingity tworzą się podczas serpentynizacji ultrazasadowych skał w strefie intensywnych deformacji tektonicznych. Rodingity na powierzchni występują tylko na terenie Dolnego Śląska. Na terenie geoparku wystepuja w okolicach Mikołajowa (geostanowisko 165) i Szklar (geostanowisko 19). Znane są również z okolic Nasławic, Świątnik i Jordanowa.

Szerl
Jest to odmiana turmalinu o czarnej barwie. Nazwa szerl (schörl) pochodzi z gwary górniczej. Zastosowanie szerli jest dość ograniczone z uwagi na nieprzezroczystość i kruchość tego kamienia jubilerskiego. Używany jest on jednak do wyrobu biżuterii żałobnej. Krystalizacja turmalinów ma miejsce w obrębie pegmatytów z roztworów wzbogaconych w fazę lotną (pneumatolityczną), wspólnie z berylem, fluorytem czy topazem. Na Dolnym Śląsku najładniejsze słupkowe okazy szerlu występują w obrębie żył pegmatytowych stowarzyszonych z gnejsami Gór Sowich (m.in. Piława Górna). Znajdowane tam były słupki turmalinu dochodzące do 15 cm długości. innym miejscem występowania szerli na terenie Geoparku są pegmatyty w serpentynitach z dawnej kopalni niklu w Szklarach koło Ząbkowic Śląskich (geostanowisko 19). Występuje on również na powierzchniach złupkowacenia łupków kwarcytowych (geostanowisko 3) w postaci igieł. Ich długość przekracza niekiedy 1 cm, szerokość około 0,5 mm. Igły turmalinowe układają się czasami promieniście, tworząc tzw. słońca turmalinowe.

Nefryt
Nefryt nazywany także żadem amfibolowym jest prawie monomineralną skałą metamorficzną utworzoną z mikro włókien tremolitu lub aktynolitu o długości 0,05 mm długości i około 0,002 mm średnicy (wartości uśrednione). Włókna są spilśnione tworząc masywna zbitą i bezładną teksturę - jest to powód niezwykłej wytrzymałości nefrytu na uderzenia, stąd już w epoce kamiennej wykorzystywano go do wyrobu przeróżnych narzędzi.. Barwa nefrytu jest od białej do ciemno-, a nawet czarnozielonej, oraz czasami bywa czerwonawa w wyniku utleniania żelaza w złożach pochodzenia eluwialnego i postglacjalnego.
Najbardziej znane miejsce występowania nefrytu to nieczynny już kamieniołom serpentynitu w Jordanowie Śląskim k. Wrocławia. Tam został on po raz pierwszy na Dolnym Śląsku i najprawdopodobniej również w Europie zidentyfikowany i opisany w 1884 roku przez niemieckiego uczonego H. Traubego. Pod koniec XIX wieku rozpoczęto eksploatację nefrytu jordanowskiego. Nefryt jordanowski towarzyszy skałom leukokratycznym (jasne skały bogate w zoizyt, granat, diopsyd etc.) tworzącym strefę o grubości około 0,5 metra. W roku 1899 amerykański badacz kamieni G. F. Kunz wywiózł z Jordanowa, potężny blok nefrytu ważący ponad 2 tony. Okaz ten obecnie znajduje się w Metropolitan Museum w Nowym Jorku.Występowanie nefrytu notowano także w Złotym Stoku. Okazy znane z tej lokalizacji miały jasnozieloną barwę ze spotykanym gdzieniegdzie odcieniem czerwonawym. Nefryt ten tworzył pasma o miąższości do 7 cm w skale diopsydowej. Znalezienie nefrytu w tej lokalizacji wydaje się być obecnie prawdziwym wyzwaniem.
Nazwa nefryt pochodzi od greckiego słowa nephros oznaczającego nerkę. Skała według starożytnych wierzeń miała właściwości lecznicze w schorzeniach nerek.